تعویض مفصل ران

از عمل تعویض مفصل ران چه می‌دانید؟

مفصل ران ممکن است به دلایلی مانند: آرتروز، شکستگی یا هر شرایط دیگری آسیب دیده و شما را در انجام فعالیت‌های روزانه‌تان؛ مانند: راه رفتن، نشستن و برخاستن، پوشیدن کفش و یا جوراب دچار مشکل کند. به طوریکه حتی ممکن است زمان استراحت کردن هم احساس راحتی نکنید.
در این شرایط اگر مصرف دارو، تغییر سبک زندگی و استفاده از ابزارهای کمکی هنگام راه رفتن به بهبود علائم شما کمکی نکند، آنگاه ممکن است جراحی تعویض مفصل به شما پیشنهاد شود. جراحی تعویض مفصل ران، جراحی ایمن و موثری بحساب می‌آید که میتواند سبب کاهش درد و افزایش گستره‌ی حرکتی مفصل ران شده و شما را به انجام فعالیت‌های روزانه‌تان بازگرداند.
جراحی تعویض مفصل ران، تقریبا هیچ محدودیت وزنی و سنی نداشته و انجام آن براساس میزان درد و ناتوانی بیمار پیشنهاد می‌گردد. اما اکثر افرادی که تحت جراحی تعویض مفصل ران قرار می‌گیرند بین 50 تا 80 سال سن دارند. به طور کلی، جراحی تعویض مفصل ران در تمامی سنین موفقیت آمیز است؛ از نوجوانان دچار آرتروز زودرس (Juvenile Arthritis) گرفته تا افراد مسنی که دچار آرتروز دژنراتیو (Degenerative Arthritis) شده‌اند.
جراحی تعویض مفصل ران، نخستین بار در سال 1960 انجام شد. از این زمان به بعد، بهبود‌هایی در تکنیک و تکنولوژی انجام این جراحی ایجاد شد که میزان اثربخشی آن را به طرز چشمگیری بالا برد. طبق اطلاعات AHRQ (Agency for Healthcare Research and Quality)، سالانه در آمریکا، بیش از 300,000 عمل تعویض مفصل ران انجام میشود.

این مقاله در ادامه شامل مطالبی درباره‌ی آناتومی مفصل ران، دلایل بروز درد در این مفصل، ارزیابی درد، عملکرد ایمپلنت‌های مفصل ران، زمان مناسب برای عمل و انتظاراتی که میتوان پس از این جراحی داشت، می‌باشد.

به تاخیر انداختن تصمیم گیری، پیامدهایی در پی خواهد داشت!

تصمیم گیری برای انجام جراحی تعویض مفصل ران باید با همکاری بیمار، خانواده‌ی بیمار، پزشک عمومی و جراح ارتوپد انجام گیرد. شروع این همکاری، زمانی است که پزشک عمومی، بیمار را برای معاینات بیشتر به یک جراح ارتوپد ارجاع می‌دهد.
در تصمیم گیری برلی انجام این عمل تعلیل نکنید! بنابراین اگر مشکل پزشکی دیگری دارید که ممکن است باعث ایجاد تاخیر در زمان عمل شود، هرچه سریعتر برای درمان آن اقدام کنید زیرا به تعویق انداختن زمان جراحی می‌تواند کیفیت زندگی شما را پیش از عمل و حتی تا دو سال پس از عمل، تحت تأثیر قرار دهد.

آناتومی مفصل ران

مفصل ران از جمله مفاصل بزرگ در بدن میباشد که نوعی مفصل گوی و کاسه‌ای است. بخش کاسه‌ایِ مفصل ران را استابولوم (Acetabulum) می‌گویند که قسمتی از استخوان بزرگ لگن میباشد. بخش گوی مانند این مفصل، سرِ فمور (Femoral Head) نامیده میشود که در واقع بخش بالایی از همان استخوان ران (فمور) میباشد.
سطح گوی و کاسه در مفصل ران با بافتی نرم به نام غضروف مفصلی (Articular Cartilage) پوشیده شده است؛ بافتی که مانند ضربه گیر، انتهای استخوان ها را فراگرفته و سبب میشود تا به راحتی بر روی هم حرکت کنند.
بافتی نازک به نام غشاء سینوویال (Synovial Membrane) اطراف مفصل ران را فراگرفته است. در یک مفصل ران سالم و طبیعی، غشاء سینوویال مایعی تولید میکند که سطح غضروف مفصلی را روان ساخته و تقریبا سبب از بین رفتن هرگونه اصطکاکی میشود.

دسته‌هایی از جنس بافت به نام رباط (یا کپسول مفصل ران)، گوی را به کاسه متصل نموده و سبب پایداری مفصل ران میشوند.

چه دلایلی می‌توانند منجر به بروز درد در مفصل ران گردند؟

دلیل رایجِ بروز دردهای مزمن در مفصل ران، آرتروز میباشد. آرتروز استخوانی (Osteoarthritis)، رماتیسم مفصلی (Rheumatoid Arthritis) و آرتروز مرتبط با سوانح (Traumatic Arthritis) از انواع معمول آرتروز هستند.

آرتروز استخوانی (OA-Osteoarthritis)

آرتروز استخوانی تاکنون هنوز به طور کامل شناخته نشده است. فاکتورهای زیادی ممکن است در آرتروز استخوانی نقش داشته باشند؛ مانند: سن، وزن، سوانح، و یا کار کشیدنِ بیش از حد از مفصل. این بیماری، که بیشتر افراد بالای 60 سال را درگیر می‌کند، می‌تواند در افرد جوانتر هم دیده شود. در آرتروز استخوانی، سطوح نرم بین مفصلی فرسوده شده و به دلیل التهاب، مفصل دچار درد و سفتی میشود. به تدریج با از بین رفتن غضروف مفصلی، ابتدای استخوان‌ ساق و انتهای استخوان ران، بر روی هم کشیده می‌شوند.

رماتیسم مفصلی (Rheumatoid Arthritis)

رماتیسم یک بیماری خودایمنی میباشد که در آن غشاء سینوویال ملتهب شده و ضخیم میگردد. این التهاب مزمن میتواند به غضروف آسیب زده و سبب سفتی و درد در مفصل گردد. رماتیسم معمول‌ترین نوع، در دسته ی "آرتروز التهابی (Inflammatory Arthritis)" میباشد. روماتیسم یک بیماری سیستمیک است؛ به این معنا که یا به همه‌ی مفاصل بدن حمله می‌کند یا به هیچکدام. این نوع آرتروز در موارد زیر با آرتروز استخوانی تفاوت دارد:

• میان زنان شایع تر است
• پیر و جوان، به هر دو به یک شکل ضربه می‌زند
• به دلیل التهاب شدید، به مفاصل آسیب وارد میکند
  

آرتروز پس از سانحه (Trauma-Related Arthritis)

این نوع از آرتروز سومین دلیل رایج صدمه به مفاصل بدن می باشد. این نوع از آرتروز به دلیل یک آسیب قبلی، به مفاصل صدمه می‌زند. در واقع پس از آسیب دیدگی، استخوان و غضروف ممکن است به خوبی بهبود نیابند و این خود می تواند سبب موارد زیر گردد:

• فرسودگی بیش از حد در سطح مفاصل
• از بین رفتن سطح نرم مفاصل
• تورم مفاصل
• تاثیر منفی بر خونرسانی به سر استخوان فمور (گوی در مفصل گوی و کاسه‌ای)، که خود سبب بافت مردگی در استخوان (AVN-Avascular Necrosis) میشود
  

بافت مردگی میتواند باعث موارد زیر شود:

• درد در مفصل ران
• کاهش تحرک
• فروپاشی سر استخوان فمور
  

اگر تشخیص داده شود که دچار بافت مردگی در استخوان شده‌اید اما هنوز سر استخوان فمور از هم فرو نپاشیده و اندکی سالم است، تحت یکسری پروسه‌های پزشکی تلاش می کنند تا بدن شما دوباره در آن ناحیه عروق خونی جدید و سلول استخوانی بسازد تا جایگزین بافت مرده شود. اما اگر این بافت مردگی در سر استخوان فمور پیشرفت کرد، در این صورت تعویض مفصل ران برای شما انتخاب مناسبی خواهد بود.

مشکل مفصل ران در دوران کودکی (Childhood Hip Disease)

مفصل ران در دوران کودکی ممکن است دچار مشکلاتی گردد. از طرفی هرچند این مشکلات در همان دوران تا حدودی درمان شود، همچنان ممکن است فرد را در آینده دچار آرتروز نماید؛ زیرا مفصل ران ممکن است به دلیل این مشکل به طور طبیعی و مناسب رشد ننموده و در نتیجه غضروف مفصلی آن نیز تحت تاثیر قرار گیرد. 

عملکرد ایمپلنت‌های مفصل ران چگونه است؟

قطعات سازنده‌ی ایمپلنت

درحال حاضر، ایمپلنت‌های مفصل ران دارای طراحی‌های گوناگونی بوده و در ساخت آنها از مواد مختلفی استفاده می‌شود. این ایمپلنت‌ها به طور کلی در دو قطعه مشترک هستند؛ قطعه‌ی سر (از جنس فلزات قوی و جلا زده شده و یا از جنس سرامیک) و قطعه‌ی استابولار (کاسه‌ای با دوام از جنس پلاستیک، سرامیک یا فلز که یک پوسته‌ی خارجی از جنس فلز آن را در بر گرفته).

به طور کلی روش‌های تثبیت برای قطعات ایمپلنت را میتوان به چهار دسته تقسیم نمود که عبارتند از:

• تثبیت با تکنیک "Press-fit". در تکنیک Press-fit، قطعات با وارد کردن فشار و بدون استفاده از سیمان ارتوپدی در جایشان قرار گرفته و تثبیت ایمپلنت، با رشد استخوان در اطراف قطعات صورت می‌گیرد. انتخاب تکنیک "Press-fit" یا استفاده از سیمان برای تثبیت ایمپلنت بسته به عواملی مانند کیفیت و قدرت استخوان بیمار دارد.
  
• تثبیت به کمک "سیمان". در این روش قطعات را به کمک سیمان ارتوپدی در محلشان تثبیت می‌کنند.
  
• تثبیت "هیبرید (Hybrid fixation)". در شرایطی ممکن است نیاز باشد تا ترکیبی از هر دو روش فوق استفاده گردد؛ یعنی ممکن است تثبیت پایه به کمک سیمان (Cemented Stem) و تثبت کاسه بدون استفاده از سیمان (Non-Cemented Socket) صورت گیرد. به این حالت اصطلاحا تثبیت هیبرید گفته می‌شود.
  
• تثبیت "هیبرید معکوس (Reverse Hybrid)". این روش برعکس روش تثبیت هیبرید است؛ یعنی در آن تثبیت پایه بدون استفاده از سیمان (Cementless Stem) و تثبیت کاسه به کمک سیمان (Cemented Cup) صورت می‌گیرد و به همین دلیل به آن اصطلاحا تثبیت هیبرید معکوس می‌گویند.
  

روند جایگذاری قطعات ایمپلنت

هدف از انجام جراحی تعویض مفصل ران (یا همان آرتروپلاستی مفصل ران) این است که شما بتوانید بدون درد به فعالیت‌های روزانه‌ی زندگیتان بازگردید. در عمل تعویض کامل مفصل ران، جراح قسمت‌های آسیب دیده‌ی مفصل را با یک ایمپلنت شامل: پایه (Stem)، گوی (Ball)، قطعه‌ی پلی اتیلنی (Liner) و کاسه استابولار (Acetabular Cup) تعویض می‌کند. روند این عمل به طور کلی شامل مراحل زیر می‌باشد:

• سر آسیب دیده‌ی استخوان فمور را برش زده و پایه‌ی فلزیِ ایمپلنت را در فضای میان استخوان فمور جایگذاری می‌کنند. پایه‌ی ایمپلنت را یا به کمک "سیمان" و یا با استفاده از مکانیزم "فشاری (Press-Fit)" و بدون استفاده از سیمان در جابش تثبیت می‌کنند.
• سپس یک گوی فلزی یا سرامیکی را روی قسمت بالایی پایه قرار می‌دهند. این گوی در حقیقت جایگزین سر آسیب دیده‌ی فمور می‌شود که برش زده شد.
• غضروف پوشاننده‌ی سطح استابولوم (کاسه‌ی مفصل ران) را خارج ساخته و بجای آن، کاسه‌ای فلزی قرار می‌دهند. برای تثبیت این کاسه در جایش، ممکن است از سیمان یا پیچ استفاده شود.
• بین این گوی و کاسه‌ی جدید، سطحی از جنس پلاستیک، سرامیک و یا فلز قرار می‌گیرد تا گوی و کاسه به نرمی بر روی هم حرکت کنند.
  

چه زمانی نیاز است تا راجع به تعویض مفصل ران با یک متخصص گفت‌وگو کنید؟

درد مفصل ران لزوما دردی نیست که شما مجبور به تحمل آن باشید و با آن زندگی کنید. اگر دردتان در مفصل ران در کارهای روزانه‌ی شما مانند راه رفتن، بلند شدن از رخت خواب، دوش گرفتن و یا بستن بندهای کفش، مشکل ایجاد می‌کند، نشانه‌ی خوبی نیست.
جراحان به دلایل زیادی ممکن است انجام جراحی تعویض مفصل ران را به شما پیشنهاد کند. به طور کلی افرادی که این عمل را انجام داده اند، اغلب دچار شرایط زیر بوده اند:

• دردی در مفصل ران که انجام فعالیت های روزانه مانند: راه رفتن و یا خم شدن را با مشکل روبرو میکند
• دردی در مفصل ران که هنگام استراحت کردن در شب یا روز نیز همچنان ادامه دارد
• خشکی در مفصل ران که حرکت دادن یا بلند کردن پا را محدود میکند
• عدم بهبود درد با مصرف داروهای مسکن یا ضد التهاب، انجام فیزیوتراپی، و یا استفاده از ابزارهای کمکیِ حرکتی

خود ارزیابی شدت درد

همه‌ی ما به دنبال راهی هستیم تا میزان دردی را که حس می‌کنیم به کمترین حد ممکن کاهش دهیم. هیچکس علاقه‌ای به آه و ناله کردن از دردی که می‌کشد، ندارد و از طرفی به نظر می‌رسد که تمرکز کردن بر روی درد، شدت آن را حتی بیشتر هم می‌کند!

بنابراین، بهتر است تا پیش از این که به دنبال راهی برای درمان باشید، دیدگاه دقیقی از دردی که دارید و اثراتی که این درد می تواند بر روی توانایی‌های حرکتی و زندگی روزمره‌ی شما داشته باشد، بدست آورید. برای شروع، به سوالات زیر پاسخ دهید:

1. آیا بیش از یک روز در هفته درد دارید؟• آیا دردی که دارید در خواب شما تداخل ایجاد می کند؟
2. آیا مصرف دارو دیگر در تسکین درد شما اثر گذار نمی باشد؟
3. آیا انجام وظایف روزانه برای شما دردناک شده است؟
4. آیا دردی که دارید، راه رفتن را برای شما دشوار ساخته است؟
   

اگر پاسخ شما به تنها یکی از این سوالات بله می باشد پس زمان آن رسیده که با یک پزشک درباره راه‌های درمان صحبت کنید.

معاینات پزشک ارتوپد

معایناتی که یک جراح ارتوپدی انجام میدهد شامل بخش های گوناگونی است.

• بررسی پیشینه‌ی پزشکی. جراح ارتوپدتان اطلاعاتی درباره ی وضعیت کلی سلامت شما جمع آوری نموده و سوالاتی راجع به میزان درد و تاثیر گذاریِ این درد بر نحوه یِ انجام فعالیت های روزانه ی شما میپرسد.
• معاینات فیزیکی. با انجام این معاینات گستره ی حرکتی، قدرت و راستای مفصل ران را بررسی مکنند.
• تصویر برداری با پرتوی ایکس. این تصاویر به تعیین میزان آسیب دیدگی و یا میزان تغییر شکل و راستا در مفصل ران کمک میکنند.
• تجویز دیگر تست‌ها. سایر تست های دیگر مانند اسکن ام‌آر‌آی، گاهی به منظور ارزیابی وضعیت استخوان و بافت های نرم در اطراف مفصل ران، انجام میشوند.

جراحتان نتیجه‌ی ارزیابی‌هایش را با شما درمیان می‌گذارد و به کمک شما بررسی می‌کند که آیا انجام جراحی تعویض مفصل ران بهترین راه برای کاهش درد و بالا بردن توانایی حرکتیتان میباشد یا خیر. در این مرحله ممکن است گزینه‌های درمانی دیگری مانند تجویز دارو، فیزیوتراپی، یا حتی گزینه‌های جراحی دیگری نیز پیشنهاد شوند.
 بعلاوه، جراح ارتوپد خطرات بالقوه و هرگونه عوارضی را که ممکن است با جراحی تعویض مفصل ران همراه باشد (مربوط به خود جراحی یا پس از آن) را نیز برایتان شرح خواهد داد. هرچه اطلاعات شما بیشتر و دقیق‌تر شود، بهتر می‌توانید با تغییراتی که پس از تعویض مفصل ران در زندگیتان ایجاد می‌شود کنار بیایید.

چه انتظاراتی میتوان از عمل تعویض مفصل ران داشت؟

یکی از فاکتورهای اصلی در تصمیم گیری برای انجام جراحی تعویض مفصل ران، این است که بدانید چه انتظاراتی می‌توانید از آن داشته باشید. همانطور که اشاره شد، عمل تعویض مفصل ران یک عمل موفق بحساب می‌آید. سنجش میزان موفقیت این عمل براساس میزان رضایت شما از آزادی حرکتیتان، میزان کاهش درد و طول عمر ایمپلنت انجام می‌گیرد.

 باید توجه داشته باشید که ایمپلنت مفصل ران برای فعالیت‌های معمول زندگی روزانه طراحی شده و بنابراین پیشگیری از آسیب‌های جسمانی و عدم شرکت در فعالیت‌های شدید، از جمله عوامل تاثیر گذار در محافظت از مفصل جدید می‌باشند. فعالیت‌هایی که می‌توان پس از تعویض مفصل ران دوباره از سر گرفت؛ شامل: پیاده روی نامحدود، شنا، گلف، رانندگی، کوهپیمایی سبک (Hiking)، دوچرخه سواری و یا هرگونه ورزش سبک دیگر می‌باشد.
با گذر زمان و انجام فعالیت‌های روزانه، قطعه‌ای که بین گوی و کاسه‌ی ایمپلنت قرار گرفته و نقش غضروف را دارد (Liner)، فرسوده میگردد که امری طبیعی است. حال شرکت در فعالیت‌های شدید یا داشتن اضافه وزن، این روند فرسودگی و تخریب را سرعت بخشیده و سبب شل شدن ایمپلنت و بروز درد میگردد. به همین دلیل است که اکثر پزشکان شرکت در فعالیت‌های شدیدی مانند دویدن (سریع یا آهسته)، پریدن یا هرگونه ورزش سنگین را منع می‌کنند.
ایمپلنت مفصل ران، با رعایت این موارد و همچنین ایجاد اصلاحات مناسبی در سبک زندگی و نحوه‌ی انجام فعالیت‌هایتان، می‌تواند برای مدتی طولانی بدون مشکل کار کند.

مراجع:

• www.depuysynthes.com
• www.orthoinfo.aaos.org

چگونه برای جراحی تعویض مفصل ران آماده شویم؟

هفته‌های قبل از جراحی بهترین زمان برای اطمینان حاصل نمودن از آمادگی بدن شما برای جراحی و آماده سازی محیط خانه برای دوره‌ی ریکاوری پس از آن است.
در هفته‌های منتهی به عمل، جراح ارتوپد شما ممکن است:

• رژیم غذایی شما را سخت کند و یا مکمل‌های غذایی به آن اضافه نماید
• از شما بخواهد تا مصرف برخی داروها را قطع کنید
• در صورت نیاز به انجام حرکات ورزشی و تقویت مفصل ران، شما را به یک فیزیوتراپ ارجاع دهد
  

انجام معاینات جسمانی

انجام تست‌های تشخیصی

آماده سازی پوست

اهداء خون

تهیه لیستی از داروهای مصرفی

کاهش وزن

ارزیابی دندان‌ها

ارزیابی ادرار

برنامه‌ریزی برای ریکاوری پس از جراحی

هرچند پس از گذشت مدت اندکی از انجام جراحی قادر خواهید بود تا به کمک عصا یا واکر راه بروید اما همچنان برای انجام وظایفی مانند آشپزی، خرید، حمام کردن، و یا شستن و شوی لباس‌هایتان، تا چندین هفته پس از پایان جراحی، نیاز به کمک خواهید داشت.

آماده سازی خانه برای دوره‌ی ریکاوری پس از جراحی

ایجاد اصلاحاتی در خانه می‌تواند شرایط را برای گذراندن دوره‌ی ریکاوریتان راحت‌تر نماید. به طور مثال موارد زیر می‌توانند در انجام فعالیت‌های روزانه به شما کمک کنند:

• در اطراف دوش یا وان، نرده یا میله‌ی ایمنی (Safety Bars) نصب کنید.
• تمام راه پله‌ها را به نرده مجهز کنید.
• برای اوایل دوره‌ی ریکاوری یک صندلی تهیه کنید که دارای دو دسته، پشتی محکم و نشیمنگاهی محکم و سفت (به طوری که زمان نشستن بر روی آن، سطح زانو‌ها پایین‌تر از سطح مفصل ران قرار گیرند) داشته باشد.
• از توالت فرنگی استفاده نموده و سطح نشستن آن را با استفاده از تجهیزات مخصوص (Raised Toilet Seat) بالا آورید تا هنگام نسشتن کمتر به شما فشار وارد شود.
• هنگام دوش‌ گرفتن از نیمکت‌ها یا صندلی‌هایی که محکم و پایدار بوده و مخصوص اینکار می‌باشند، استفاده کنید.
• برای حمام کردن از اسفنج‌های دسته بلند استفاده کنید.
• برای لباس پوشیدن از چوبدستی مخصوص اینکار (Dressing Stick)، برای پوشیدن جوراب از ابزاری به نام Sock Aid و برای پوشیدن کفش هم از پاشنه کشی با دسته‌ی بلند استفاده کنید تا به این ترتیب از خم شدن بیش از حد بر روی مفصل جدید ران خود جلوگیری کنید.
• برای برداشتن اشیاء از ابزاری به نام Reacher استفاده نمایید تا احیانا به مفصل ران فشاری وارد نشود.
• از بالش‌ها یا کوسن‌های سفت بر روی صندلی، کاناپه یا در ماشین استفاده کنید تا سطح نشستن شما بالاتر رفته و به این ترتیب زانوها پایین‌تر از سطح مفاصل ران قرار گیرند.
• اگر در مسیر رفت و آمدتان در خانه فرشی لیز یا سیم برقی وجود دارد که احتمال دارد خطر آفرین باشد، آنرا از مسیر حرکتتان خارج سازید.

روند جراحی تعویض مفصل ران چگونه است؟

بیهوشی/بی‌حسی (Anesthesia)

پس از اینکه در بیمارستان بستری شدید، یکی از اعضای تیم بیهوشی بیمارستان وضعیت شما را بررسی می‌کند. معمول‌ترین انواع بیهوشی عبارتند از: بیهوشی عمومی که در آن شما کاملا به خواب فرو می‌روید (General Anesthesia)، بیهوشی موضعی (Local Anesthesia)، بیهوشی نخاعی یا اپیدورال (Spinal or Epidural Anesthesia) و انسداد منطقه‌ای اعصاب (Regional Nerve Block Anesthesia)؛ در سه مورد اخیر شما بیدار هستید و تنها از کمر به پایین بی‌حس می‌شوید. اعضای تیم هوش‌بری بیمارستان، پس از بررسی وضعیت شما، بهترین نوع بیهوشی را برایتان انتخاب می‌کنند.

دوره‌ی ریکاوری و توانبخشی پس از جراحی تعویض مفصل ران چگونه است؟

دوره‌ی ریکاوری و توانبخشی نقش مهمی را در خروجی نهایی جراحی تعویض مفصل ران ایفا می‌کند. به طور کلی اهداف دوره‌ی ریکاوری و توانبخشی عبارتند از:

• تقویت عضلات
• افزایش گستره‌ی حرکتی مفصل ران
• محافظت از مفصل جدید
  
• بازگشت به انجام اکثر فعالیت های روزانه
  

دوره‌های ریکاوری و توانبخشی نیازمند گذشت زمان و تعهد بیمار هستند. طول دوره‌ی ریکاوری برای هر فرد متفاوت بوده و بسته به عواملی مانند: شرایط خاص هر بیمار، وضعیت کلی سلامت و روند پیشرفت توانبخشی دارد. دوره‌ی ریکاوری در اکثر افراد 3 تا 6 ماه طول می‌کشد. اما هرگاه پزشک تشخیص دهد که فرد آمادگی لازم را کسب نموده، بدان معنی است که می‌تواند به انجام بخشی (نه الزاما همه) از کارهای روزمره‌ی خود بازگردد.

مراقبت از زخم

تنظیم رژیم غذایی

داشتن تحرک و فعالیت

در دوره‌ی توانبخشی، یک فیزیوتراپ پیشرفت شما را به صورت روزانه بررسی نموده و به جراحتان اطلاع می‌دهد. این روند توانبخشی تا جایی ادامه میابد که شما آماده‌ی بازگشت به خانه شوید. به یاد داشته باشید که همواره دقیقا طبق راهنمایی‌های پزشکتان عمل کنید. اگر با این روند پیش بروید تا زمان ترخیص از بیمارستان خواهید توانست تحرک و تعادل اولیه‌ی خود را دوباره بدست آورید. اگر در این مرحله از روند ریکاوری و توانبخشی همچنان احساس درد داشتید، کاملا طبیعی است.
ادامه دادن ورزش در خانه، به خصوص در هفته‌های اول پس از جراحی، بسیار اهمیت دارد. شما به احتمال زیاد تا چند روز یا حتی تا چند هفته پس از جراحی تعویض مفصل ران، برای انجام کارهایتان به کمک یک نفر نیاز خواهید داشت اما به طور معمول پس از 3 تا 6 هفته بعد از جراحی خواهید توانست فعالیت‌های سبک روزانه را خودتان انجام دهید. توجه داشته باشید که عدم راحتی در شب یا هنگام فعالیت کردن، برای مدت چند هفته، امری طبیعی است.
برنامه‌ی تمرینی شما در خانه باید شامل موارد زیر باشد:

• برنامه‌ای تدریجی برای راه رفتن، ابتدا در محیط خانه و سپس در خارج خانه، به منظور بالا بردن توانایی حرکتیتان
• ادامه دادن فعالیت‌های معمول روزانه‌ در خانه؛ مانند: نشستن، برخاستن یا بالا و پایین رفتن از پله‌ها.
• انجام حرکات ورزشی معین شده، چند بار در روز، به منظور بازیابی توانایی حرکتی و قدرت مفصل جدید. به احتمال زیاد، خودتان قادر به انجام این تمرینات خواهید بود اما در هفته‌های اول پس از جراحی، بهتر است تا تحت نظر یک فیزیوتراپ در خانه‌ یا در یک مرکز فیزیوتراپی انجام دهید.
  

آیا عمل تعویض مفصل ران عوارضی هم در پی دارد؟

به طور کلی میزان بروز عوارض پس از جراحی تعویض مفصل ران پایین است. برطبق اطلاعات وبسایت Orthoinfo، عوارض جدی مانند عفونت مفصل در کمتر از 2% از افراد بروز پیدا می‌کند و عوارض شدیدتری مانند سکته‌ی قلبی یا مغزی، از این میزان هم کمتر است. اگرچه بروز این عوارض خیلی کم محتمل است اما در صورت بروز می‌توانند مانع از تکمیل روند ریکاوری شوند یا آن را با محدودیت مواجه سازند.

عفونت (Infection)

عفونت می‌تواند به صورت سطحی (در سطح زخم) و یا عمقی (در اطراف پروتز) بوده، در زمان بستری شما در بیمارستان، پس از ترخیص و یا حتی سالها پس از جراحی بروز پیدا کند. عفونت‌های خفیف به طور کلی به کمک آنتی بیوتیک‌ها قابل درمان هستند. اما برای برطرف کردن عفونت‌های شدید یا عمیق نیاز است تا جراحی انجام شده و پروتز خارج شود. توجه داشته باشید که عفونت در هرجای بدن که باشد می‌تواند به پروتز نیز برسد.

تشکیل لخته‌های خونی (Blood Clots)

تشکیل لخته‌های خونی در سیاهرگ‌های پا و لگن، از معمول‌ترین عوارض پس از جراحی تعویض مفصل ران می‌باشد. این لخته‌های خونی ممکن است در جریان خون حرکت نموده و به ریه‌ها برسند که در این صورت می‌توانند برای زندگی فرد تهدید کننده باشند. جراح برای جلوگیری از تشکیل لخته‌ی خون برنامه‌ای برایتان تنظیم می‌کند؛ شامل: مصرف داروهای رقیق ساز خون، استفاده از جوراب‌های طبی فشاری (Support Hose)، استفاده از پوشش‌هایی که پاها را دربر گرفته و به طور متناوب از باد پر و خالی می‌شوند (Inflatable leg coverings )، انجام ورزش‌های مخصوص مچ پا (Ankle Pump Exercise) و تحرک داشتن بلافاصه پس از جراحی (Early Mobilization).